Podróżowanie przez czytanie w 2014

Część osób robi podsumowanie roczne, więc zrobię je i ja. Ale będzie ono jednak mniej typowe dla blogów podróżniczych. Zareklamuję i przestrzegę. Książki. Podróżnicze i literatury faktu, jakie przeczytałam w 2014 roku.

Kilka z nich opisałam we wpisie „Czytanie to potęgi klucz”. Tutaj natomiast podzielę je na 4 kategorie:

• dno i milimetr mułu

a.    Rowerem do Afganistanu A. Chałupskiego, którą tak oceniam wcale nie za pomysł, ale za tragiczny styl pisania i beznadziejną redakcję, której chyba wcale nie było; pożyczyłam ją jakiś czas temu koleżance i mam nadzieję, że mi jej nigdy nie odda…;

b.  Wszyscy jesteśmy nomadami M. Dzieduszyckiej-Ziemilskiej, czyli jak w doskonały sposób zniechęcić do wyjazdu do Mongolii;

• średnia, czyli doceniam warsztat, ale ziewałam z nudów

a.    Sahara M. Palina;

b.    Terra nullius: Podróż przez ziemię niczyją S. Lindqvista – o Australii;

c.    Oko świata M. Cegielskiego – o Stambule,

d.    Porada da radę: Tanie latanie gdziekolwiek J. Porady – co najwyżej „dokądkolwiek”; poradnik dla kogoś, kto nie jest pomysłowy lub dopiero zaczyna swoją przygodę z podróżowaniem, więc autor pisał dla mnie o rzeczach oczywistych;

• dobra, ale mogła być jeszcze lepsza

a.    Pepiki: Dramatyczne stulecie Czechów M. Surosza, które było moją inspiracją do przeczytania innych pozycji związanych z czeską kulturą, podobnie zresztą jak reportaże M. Szczygła,

b.    Swoją drogą: Opowieść o trzech podróżach po inne życie T. Michniewicza; cóż, Samsara była ciekawsza, w tej czegoś mi zabrakło – może brak poruszenia jakiejś emocji…

• rewelacja

a.     Listy przeciwko wojnie i Dobranoc, panie Lenin T. Terzaniego, bo to mój guru,

b.   Korrida: Taniec i krew J. Kaszy – choć nigdy w życiu nie widziałam, to jestem przeciwna korridom, ale autor niezwykle dogłębnie przeanalizował temat, że jestem aż dotąd pod olbrzymim wrażeniem; poza tym książka jest przepięknie wydana przez Wyd. Otwarte;

c.   Tygiel P. Kossowskiego, który pojechał do Azji, później do południowej Afryki, a następnie szalał w Ameryce Środkowej i zniknął z horyzontu po wydaniu jednej książki – szkoda, bo często się śmiałam, podobnie zresztą jak podczas czytania:

d.     Przez Madagaskar na rowerach pieszo i taxi brousse’em i Przez świat na rowerach w dwa lata M. i P. Opasków;

e.   Gorsze światy: Migawki z Europy-Środkowo-Wschodniej W. Śmieji, której większa część stanowi pomysł na kilka moich wyjazdów i co ciekawe, wpadła mi w ręce akurat wtedy, gdy mocno zastanawiałam się nad wypadem do Mołdawii.

15 książek związanych z otaczającym światem. Mogło być lepiej, kolejne jednak już czekają…

Trasa cerkiewna (3)

Z Warszawy* do Kruszynian jest zaledwie ok. 250 km, dlatego mój kilkudniowy objazd po Podlasiu, przedstawiony już we wpisach nr 1 i 2, można przykładowo rozbić na dwa dwudniowe, czyli z wykorzystaniem weekendu, zamiast dni wolnych, i jeden z nich zacząć właśnie od miejsca docelowego trzeciego dnia naszego wyjazdu.

Kruszyniany to wieś, która powstała prawdopodobnie w XVI w. W 1679 r. Jan III Sobieski za udział w walkach przeciwko Turkom nadał Tatarom tę miejscowość oraz kilka innych niedaleko położonych. Do dziś Tatarzy stanowią w niej znaczącą mniejszość, dlatego zwiedzanie zaczęłyśmy od najstarszego w Polsce, drewnianego meczetu. Będąc z dala od pędzącej cywilizacji, w lasach Puszczy Knyszyńskiej, niedaleko granicy z Białorusią, w kraju na wskroś katolickim, zielone ściany świątyni i półksiężyc na dachu robią olbrzymie wrażenie, szczególnie że sam budynek jest po prostu ładny i tym bardziej jest mi przykro, że w czerwcu 2014 r. banda bezmyślnych pacanów pomazała go sprayami.

Kruszyniany

Trasa cerkiewna (2)

Drohiczyn był niegdyś stolicą Podlasia, ale XIX w. nastąpił stopniowy upadek miasta, przez co dzisiaj jest senną mieściną, w której jest jednak kilka ciekawych zabytków. Do nich należą choćby klasztory franciszkanów, jezuitów czy benedyktynek, bo po zamku niestety została tylko nazwa ulicy i Góra Zamkowa, z której roztacza się wspaniały widok na przepływający u podnóża Bug.

Widok z Góry Zamkowej w Drohiczynie

Trasa cerkiewna (1)

Uwielbiam zarówno jazdę pociągiem, jak i lot samolotem. Lubię również podróżować autokarem, czyli najmniej wygodnym i najwolniejszym środkiem lokomocji. Jednak najbardziej satysfakcjonującymi wyjazdami są podróże samochodem. Po prostu można nim dojechać do prawie każdej małej mieściny lub skręcić z głównej trasy w dowolnym, wybranym przez siebie momencie, ot tak, bo akurat przyszła taka myśl do głowy. Niestety i -stety nie posiadam samochodu, więc nie mam zbytnio jak rozkręcić się z nieśmiało zarysowanymi planami czy też już gotowymi trasami, które od dłuższego czasu siedzą w mojej głowie.

Czasem – dla frajdy – z wykorzystaniem Google Maps tworzę nowe szlaki, poprzez połączenie punktów, które chciałabym zobaczyć. Niektóre miejsca są oczywiste, bo są albo znane, albo myślę o nich dość często, ale wszystkie must-see mam zapisane w excelowskim formularzu, a przypadku Polski – dodatkowo zaznaczone w atlasie samochodowym. Dzięki czemu mogę wykreować trasę objazdu na dowolną ilość dni w ciągu zaledwie chwili.